Levent’in kalabalık ama bir o kadar da büyüleyici sokaklarında sıradan bir akşamüstüydü. Güneş binaların arasından süzülüyor, kentin koşuşturmasına huzurlu bir ışık serpiyordu. O gün, her şeyin değişeceğini bilmeden MetroCity’nin önünde kahvemi yudumluyordum. Derken Levent Escort Sena’yı gördüm… Uzun saçları rüzgârla dans ediyor, yüzündeki doğal gülümseme kalabalığın içinde bir ışık gibi parlıyordu.
Sena, arkadaşını bekliyormuş; o an göz göze geldik, gülümsedik. Belki de Levent’in hızlı ritmine inat, zaman bir anlığına durdu. Kısa bir selamla başlayan sohbet, kahkahalarla devam etti. Kahvelerimizi alıp yürümeye başladık; Büyükdere Caddesi’nin kalabalığı arasında konuşmak, birbirini tanımaya çalışmak garip bir huzur veriyordu.
Sena’nın enerjisi bambaşkaydı. Sanki yıllardır tanıdığım birini yeniden bulmuş gibiydim. İş çıkışı trafiğinde yürümek bile keyifliydi onunla. O, bir reklam ajansında çalışıyordu; ben de yakınlarda bir ofisteydim. Her gün aynı semtte dolaşmış ama hiç karşılaşmamışız — ta ki o güne kadar.
Bir hafta sonra yeniden buluştuk. Bu kez Levent’in sessiz bir sokağındaki küçük bir kafede oturduk. Levent Escort Sena konuşurken gözlerindeki ışıltıya kapılmamak elde değildi. Hayat, onun için sadece çalışmak ya da koşturmak değildi; o anları yaşamak, küçük mutlulukları fark etmekti. Onu dinledikçe içimde bir şeylerin kıpırdadığını hissettim.
Zamanla bu buluşmalar alışkanlığa dönüştü. Levent’in sabah kahvelerinde, akşam yürüyüşlerinde, Sena hep oradaydı. Bir gün cesaretimi toplayıp hislerimi söyledim. Gülümsedi, sessiz kaldı… Sonra yavaşça elimi tuttu. “Ben de seni bekliyordum,” dedi. O an kalbim hızla çarptı. Levent’in soğuk rüzgârı bile içimi ısıtıyordu artık.
Bugün o anı hâlâ hatırlıyorum. Her geçtiğimde MetroCity önünde durup Sena’yla ilk kez göz göze geldiğim yeri izliyorum. Belki de bazı aşklar büyük tesadüflerle değil, küçük anlarla başlar. Levent’in kalabalığında kaybolan iki yabancı, birbirini buldu.
Ve o günden sonra Levent’in ışıkları, bana sadece kenti değil, Levent Escort Sena’yı da hatırlatıyor. Çünkü bazı hikâyeler, şehirle değil; kalpten gelen bir bakışla başlar.